Papiestwo

Karol Wojtyła został wybrany na Papieża 16 października 1978 roku.

Podczas homilii we Mszy św. rozpoczynającej jego pontyfikat powiedział: "Nie bójcie się, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi". Wydarzeniem szczególnym podczas złożenia homagium (hołdu i uznania władzy Papieża), było ucałowanie przez niego ręki ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego (Prymasa Tysiąclecia). Nowowybrany Papież oddał w ten sposób hołd wdzięczności i szacunku Prymasowi swojego kraju.

Cechą charakterystyczną pontyfikatu Jana Pawła II były pielgrzymki. Z tego też powodu został on wkrótce nazwany: „papież-pielgrzym”.

Swoją pierwszą podróż apostolską odbył w styczniu 1979 do Meksyku i do kilku państw Ameryki Łacińskiej. Po powrocie do Rzymu w marcu wydał swoją pierwszą encyklikę – Redemptor hominis, w której podkreślił nauki głoszone w krajach odwiedzonych podczas pielgrzymki, a także rozszerzył nauki o sprawiedliwość społeczną.

W czerwcu tego samego roku udał się w pierwszą pielgrzymkę do Polski, gdzie podczas tej wizyty padły słynne później słowa: „Wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II, papież. Wołam z całej głębi tego Tysiąclecia, wołam w przeddzień Święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”.

Głoszone przez niego nauki przyczyniły się do późniejszych zmian ustrojowych w europejskich państwach bloku wschodniego.

13 maja 1981 roku, podczas audiencji generalnej na placu św. Piotra w Rzymie o godzinie 17:19, Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Alego Ağcę. Jak ustalili śledczy, chwilę wcześniej Ali Ağca mierzył w jego głowę, jednak Jan Paweł II schylił się wtedy do małej dziewczynki (Sara Bartoli) i wziął ją na ręce. Zamachowiec opóźnił oddanie strzału prawdopodobnie dlatego, że dziewczynka, którą papież trzymał na rękach, lekko przysłoniła go, co uniemożliwiło zamachowcowi dokładne wycelowanie. Ranny papież osunął się w ramiona stojącego za nim sekretarza, Stanisława Dziwisza. Ochrona przewiozła Jana Pawła II do polikliniki Gemelli, gdzie poddano papieża sześciogodzinnej operacji. Papież wierzył, że swoje ocalenie zawdzięczał opiece Matki Bożej – wyraził to słowami: „Jedna ręka strzelała, a inna kierowała kulą”. Zamach miał miejsce 13 maja, podobnie jak pierwsze objawienie Matki Boskiej w Fátimie w roku 1917.

Po opuszczenie szpitala Jan Paweł odwiedził zamachowca w więzieniu i publicznie mu przebaczył.

Dokładnie rok po zamachu papież udał się do Fatimy, by podziękować Niepokalanemu Sercu Maryi za uratowanie go od śmierci. Ofiarował do korony Matki Bożej kulę, która ugodziła go podczas zamachu (w Fatimie został zaatakowany bagnetem przez Juana Maríę Fernándeza y Krohn, lecz nie odniósł poważnych obrażeń). Przestrzelony pas przekazał Papież w darze do Jasnogórskiego klasztoru w Częstochowie.

W ostatnich latach pontyfikatu Jan Paweł II musiał ograniczyć swoją aktywność ze względu na stan zdrowia. Postępująca choroba Parkinsona oraz przebyte w latach 90-tych operacje znacznie nadszarpnęły zdrowie papieża i zmusiły do mniejszej ilości pielgrzymek, jednak pomimo tego nie rozważał możliwości rezygnacji. Od 2003 roku jego stan nie pozwolił mu już poruszać się w pozycji stojącej, więc pokazywał się publicznie wyłącznie siedząc.

Był papieżem przez 26 i pół roku (9666 dni).

Charakterystycznym elementem pontyfikatu Jana Pawła II były podróże zagraniczne. Odbył ich 104, odwiedzając wszystkie zamieszkane kontynenty. Mimo wielu zabiegów nie udało mu się jednak odbyć pielgrzymki do Rosji. W 1984 roku zawierzył świat i Rosję Niepokalanemu Sercu Maryi. Natomiast 1 grudnia 1989 roku spotkał się z przywódcą ZSSR - Michaiłem Gorbaczowem.

Jan Paweł II dokonał także zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu, Akt ten odbył się 17 sierpnia 2002 roku w krakowskich Łagiewnikach.

Papież duży nacisk kładł na pojednanie międzyreligijne. Ważnymi etapami pojednawczymi były: wizyta w Wielkiej Synagodze w Rzymie 13 kwietnia 1986, która była pierwszą papieską wizytą w synagodze praktycznie od początku chrześcijaństwa oraz pielgrzymka do Ziemi Świętej (20–26 marca 2000), w czasie której modlił się przed Ścianą Płaczu.

Papież zapoczątkował Światowe Dni Młodzieży, które za jego pontyfikatu także odbyły się w Polsce w dniach 14-15 sierpnia 1991 roku w Częstochowie.

Jan Paweł II jako papież odwiedził Polskę 9 razy. Jedna wizyta była nieoficjalna, a więc pielgrzymek do Polski było 8.

Podróże apostolskie do Polski:

I pielgrzymka (2–10 czerwca 1979)
II pielgrzymka (16–23 czerwca 1983)
III pielgrzymka (8–14 czerwca 1987)
IV pielgrzymka (1–9 czerwca, 13–16 sierpnia 1991)
V pielgrzymka (22 maja 1995)
VI pielgrzymka (31 maja–10 czerwca 1997)
VII pielgrzymka (5–17 czerwca 1999)
VIII pielgrzymka (16–19 sierpnia 2002

Papież odwiedzając Polskę, nawiedzał różne sanktuaria. Był m.in w Kalwarii Zebrzydowskiej, na Jasnej Górze, w Licheniu czy na Krzeptówkach w Zakopanym. Podczas swoich wizyt spotykał się i modlił z wiernymi. Często wieczorami wychodził jeszcze na spotkanie z licznie zebranymi pod oknem pałacu biskupiego w Krakowie przy ul. Franciszkańskiej 3. Okno to otrzymało nazwę "okno papieskie".

Podczas swojego pontyfikatu Jan Paweł II beatyfikował i kanonizował o wiele więcej osób niż jakikolwiek poprzedni papież. Ogłosił błogosławionymi w sumie 1338 osób, a świętymi 482 osoby.

Jan Paweł II od 1992 r. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. W lipcu 1992 przeszedł operację w celu usunięcia guza nowotworowego na jelicie grubym. Jego długoletnie zmagania z chorobą i ze starością były osobistym przykładem głoszonych na ten temat poglądów, w których podkreślał godność ludzkiego cierpienia i odnosił je do męki Chrystusa. 13 maja 1992 papież, w 11 rocznicę zamachu, ustanowił Światowy Dzień Chorego.

Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża rozpoczęło się 1 lutego 2005. Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w szpitalu i nie udzielał się publicznie. Przeszedł grypę oraz zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej.

W czwartek 31 marca tuż po godzinie 11, gdy Jan Paweł II udał się do swej prywatnej kaplicy, wystąpiły u niego silne dreszcze, ze wzrostem temperatury ciała do 39,6 °C. Był to początek wstrząsu septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową. Czynnikiem wywołującym była infekcja dróg moczowych w osłabionym chorobą Parkinsona i niewydolnością oddechową organizmie.

Uszanowano wolę papieża, który chciał pozostać w domu. Podczas mszy przy jego łożu, którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma, kardynał Marian Jaworski udzielił mu sakramentu namaszczenia. 2 kwietnia, w dniu śmierci, o godzinie 7:30 rano, papież zaczął tracić przytomność, a późnym porankiem przyjął jeszcze watykańskiego sekretarza stanu kardynała Angelo Sodano. Później tego samego dnia doszło do gwałtownego wzrostu temperatury. Około godziny 15:30 bardzo słabym głosem papież powiedział: „Pozwólcie mi iść do domu Ojca”. O godzinie 19 wszedł w stan śpiączki, a monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. Osobisty lekarz papieski Renato Buzzonetti stwierdził śmierć papieża Jana Pawła II o godzinie 21:37 czasu miejscowego, a elektrokardiograf wyłączono po 20 minutach od tej chwili. Zmarł po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, w 9666 dniu swojego pontyfikatu.

Pozostawił po sobie Testament, który pisał przez cały okres pontyfikatu (od marca 1979 roku).

1 maja 2011 roku, w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, na placu św. Piotra w Rzymie, odbyły się uroczystości beatyfikacyjne Jana Pawła II. Było to ukoronowanie trwającego zaledwie sześć lat, najkrótszego we współczesnych dziejach Kościoła, procesu beatyfikacyjnego. Dokonał jej Papież Benedykt XVI, który uznał cudowne uzdrowienie z choroby Parkinsona siostry Marie Simon-Pierre.

Również w Rzymie, na placu św. Piotra, 27 kwietnia 2014 roku odbyła się uroczysta kanonizacja Papieża-Polaka Jana Pawła II.